Jeśli przeczytaliście poprzedni wpis na temat tego czym jest harmonia samogłoskowa w języku tureckim i dlaczego musimy zawsze o niej pamiętać – tutaj możesz się sprawdzić i poćwiczyć jej stosowanie.
Aby wpisywać tureckie znaki możecie zainstalować język turecki w ustawieniach systemu (w Windows 10 wystarczy kliknąć na przycisk „POL” w prawym dolnym rogu ekranu – Preferencje języka i dodać turecki) i nauczyć się gdzie jest który znak na klawiaturze lub kopiować odpowiedni znak z poniższej listy:
ı ğ ü ö ç ş
Aby sprawdzić czy dobrze uzupełniliście – kliknijcie niebieski przycisk widoczny w prawym dolnym rogu aplikacji.
Powodzenia! 🙂
Ćwiczenie zostało przygotowane przeze mnie na platformie LearningApps.org i prawa do niego są zastrzeżone.
Co do klawiatury tureckiej (właściwie to by się mogło przydać nawet na osobny wpis): polecam klawiaturę turecką Q-Alt. Tu można znaleźć sterownik: https://notthelittlethings.blogspot.com/2012/05/alternative-turkish-q-keyboard-layout.html
Jest zaskakująco „znajoma” dla polskich użytkowników, bo jej zasada działania jest identyczna jak w „polskiej klawiaturze programisty”: znak diakrytyczny = litera bez znaku diakrytycznego + Alt. Jedyna wada jest taka, że nie działa na nią CapsLock, z wciśniętym CapsLockiem do dużych liter trzeba i tak przytrzymać Shift.
Mam na komputerze ustawionych (z przypisanymi skrótami klawiszowymi do przełączania) sześć języków klawiatury: polski, niemiecki, ukraiński (klawiatura fonetyczna), rosyjski (klawiatura fonetyczna), norweski i turecki. I uważam, że Q-Alt jest dużo wygodniejszy choćby dzięki temu, że nie zajmuje dodatkowych klawiszy. Np.: na klawiaturze niemieckiej pod cudzysłowem i apostrofem jest „ä”, na norweskiej „æ”, na ukraińskiej „ж”… I do dziś nie mam pojęcia, gdzie w tych układach klawiatury został upchnięty cudzysłów. Pisząc po niemiecku albo po ukraińsku muszę się przedstawiać z powrotem na polski, żeby wpisać głupi cudzysłów… A po turecku w ogóle nie mam tego problemu, bo znaki diakrytyczne nie zajmują żadnych dodatkowych klawiszy.